डूबो तो डूबो इतना सुकून से...

                

कालच उस्ताद शुजात हुसेन खांना ऐकायचा योग आला. याहीआधी बऱ्याचदा त्यांना मी ऐकत आलो होतो मात्र live काल प्रथमच ऐकलं. त्यांचं वादन आणि सादरीकरण अर्थातच अत्यंत आनंददायक आणि स्वर्गीय होतं. त्यांच्या वादनाचं समीक्षण करणं हा माझा उद्देश नाही आणि ती माझी पात्रताही नाही.

हा लेख लिहिण्याचा उद्देश जरासा वेगळा आहे. शुजातांच्या हातात सितार पाहणं हाच मला एक उत्सव वाटतो. ते ज्या प्रेमाने, एखाद्या लहान मुलाच्या निरागसतेने, जिज्ञासेने सितार हाताळतात ते बघणं हे खुपच आनंददायक वाटलं. शिवाय त्यांचा संगीताकडे असणारा दृष्टीकोन, attitude सुद्धा भावाला. मैफिलीचा शेवट त्यांनी लाजो लाजो, पत्ता बोला वृक्ष से आणि अशाच काही चीजांनी केला.

एखाद्या संगीतकाराला laptop, CDs च्या माध्यमातून ऐकणं 

आणि त्यालाlive  ऐकणं यामध्ये बराच फरक आहे. ऐकतांना 

त्या व्यक्तीच्या चैतन्याचा स्पर्श, जिवंतपणाचा ओलावा 

संगीतामध्ये ओतला जातो. आणि याचा प्रत्यय काल आला. 

उस्ताद शुजात हा आत्यंतिक मोठ्या दिलाचा आणि उमद्या स्वभावाचा संगीतकार आहे असं मी मानतो.